آرامش دوستدار، فیلسوف برجسته ایرانی، شامگاه چهارشنبه پنجم آبان، در سن ۹۰ سالگی در منزل خود در شهر کلن آلمان درگذشت.

او از مهم‌ترین متفکران معاصر ایران بود و دیدگاه‌هایش در نقد فرهنگ و تاریخ ایران، بسیار بحث‌برانگیز شد.

آرامش دوستدار، با ابداع مفاهیم و اصطلاحاتی نظیر امتناع تفکر در فرهنگ دینی و دین‌خویی، به نقدی ریشه‌ای از فرهنگ ایران و اسلام پرداخت.

ملاحظات فلسفی در دین و علم (۱۳۵۹)، امتناع تفکر در فرهنگ دینی (۱۳۷۰)، درخشش‌های تیره (۱۳۸۳)، خویشاوندی پنهان (۱۳۸۷)، زبان و شبه زبان، فرهنگ و شبه فرهنگ (۱۳۹۷) از مهم‌ترین آثار منتشر شده آرامش دوستدار هستند.

آرامش دوستدار، در سال ۱۳۱۰ در خانواده‌ای بهایی در تهران به دنیا آمد، هرچند او بعدتر، در سال ۱۳۴۱ از جامعه بهاییان خارج شد.

او در سال ۱۳۳۷ برای ادامه تحصیل به آلمان رفت و در سال ۱۳۵۰ دکترای خود در رشته فلسفه را با ارائه رساله «رابطه اخلاق و اراده سلطه‌گرا در آثار نیچه» از دانشگاه بن آلمان دریافت کرد.

آرامش دوستدار پس از فارغ‌التحصیلی به ایران بازگشت و از سال ۱۳۵۱ تا سال ۱۳۵۸ به تدریس فلسفه در دانشگاه تهران مشغول شد.

وقوع انقلاب اسلامی، عملا امکانی برای فعالیت آرامش دوستدار در ایران باقی نگذاشت و او مجددا رهسپار آلمان شد.

پس از مهاجرت به آلمان، او به تدوین و انتشار افکارش پرداخت و از جمله با طرح این موضوع که تسلط اسلام بر فرهنگ ایرانی، موجب «ایستایی» و «دین‌خویی» و در نتیجه عدم پرسشگری و کشمکش فکری در جامعه ایرانی در طول تاریخ شده، بحث‌های پردامنه‌ای را در این باره مطرح کرد.